Babamızla o müsait olabildikçe konuşuyoruz...tabi buna da şükür...aklımız kalbimizde beklemedeyiz...benim şeker kızımda her kızdığı durumu tüm ağlamaları babamıza bağlıyor baba gitti anne...ne zaman gelicek sorusuyla tamamlıyoruz...babamızın gidişi fikrini taaa 5 sene öncesinden kabullenmiştim oysa...ama öyle değilmiş...yaşamak....ayrı yerlerde...zormuş hem de çok zor...şükür ki kendi ailem burada destek mükemmel...ancak yine de eve giresimiz gelmiyor bizim...yüklenip valizimizi dolanıyoruz tüm sevdiklerimizi de vaktimiz geçip gidiyor...hem baba hem anayım bu ara...bir de kreş hayatımız başladı...babamız gidene kadar kreşe severek giden cimcime sonrasında ağlayarak gitmee başladı...sabahları hazırlık faslı ve evden cıkışımız cok zor...6-7 gibi erkenden kalkan kuzumu 8 de zor uyandırıyor...türlü kovalamalarla kıyafet giyiniyor apar topar cıkıyoruz evden...sonrası daha da zor ki ağlamalar eşliğinde kreşe öğretmenlerine bırakıp acelesinden işe yetişiyorum....ha birde başladık başlayalı hastalıklarımızda bitemedi bi türlü...bir sürü ilaç ve doktor değiştirdik hala ateş öksürük ve sümüğümüz devam ediyor....alışmalıydı artık desem de ben hala alışamamışken kücücük bebeğin anlamasını alışmasını nasıl beklerim ki...
bekliyoruz her an her saat...hem babamızın dönmesini...hem de müsait olup bizi arayabilmesini...olsun diyor şükürler ediyoruz sağlıkla gelmesini dilioruz elbette...sağlkla güzellikle mutlulukla gelsin kavuşmamız....